First Anniversary of RadzimaPhoto. Сайту RadzimaPhoto спаўняецца год.

Today is RadzimaPhoto’s first anniversary.  I would like to express my gratitude to all of you who visit the site.  Your interest, support and comments inspire me to continue.

Every photo on the site honors the common man – his faith, his modesty, his dignity, and his determination to pass on his traditions to succeeding generations.  The settings for these photos are mostly Belarusan villages or church services.  These settings allow me to maintain contact with the people I photograph and to draw a viewer into moments beyond time and beyond a specific location.  In this latter regard, so often a grandmother’s face, the way groups of kids play, or a man’s quiet pride in his craftsmanship reminds me of my fellow countrymen.  Thus the site is an ode to Belarusans but equally to Americans.

Some have asked why I show “people in horse-carts” and not what they consider the “modern” side of Belarus.  I always respond that one meets many decent, salt-of-the-earth people in Mjensk and other Belarusan cities.  Urban street photography has a firm place as a genre.  However, in my view street photography, especially in an urban setting, lends itself poorly to my goal.  Street photography is mostly of the “modern” instant, not beyond time.   Personal contact is difficult to achieve in the rush of city streets.  Moreover, street photography risks turning the subject, if a human being, into an anonymous or exploited object or, if a setting, into cliches about (new) wealth, soulless architecture, and anomie.

Once again welcome and heartfelt thanks to all who visit the site.

Сёньня сайту RadzimaPhoto спаўняецца год.  Дзякуй усім наведвальнікам. Ваша зацікаўленасьць, падтрымка і каментары натхняюць мяне на працяг.

Кожнае фота на сайце – паклон звычайнаму чалавеку, яго веры, яго сьціпласьці, яго пачуцьцю ўласнай годнасьці, яго непераможнаму памкненьню перадаць свае традыцыі нашчадкам.  У пераважнай большасьці выпадкаў я фатаграфую ў беларускіх вёсках і ў храмах падчас богаслужэньняў.  У тых умовах у мяне атрымліваецца будаваць стасункі з людзьмі, якіх я фатаграфую, і дапамагаць гледачу апынацца па-за часам, выбіраць кропку гледжаньня па-за канкрэтным месцам.  І так часта ўсьмешка бабулі, паводзіны дзяцей падчас гульні ці позірк мужчыны, што ганарыцца сваім майстэрствам, распавядаюць мне пра маіх суайчыньнікаў.  Гэты сайт прысьвечаны ў роўнай ступені беларусам і амерыканцам.

Часам у мяне пытаюць, чаму я паказваю “людзей на вазах”, а не тое, што лічыцца “сучаснай” Беларусьсю.  Я нязьменна адказваю, што і ў Менску, і ў іншых беларускіх гарадах ёсьць многа прыстойных людзей, ёсьць соль зямлі.  Фатаграфаваньне гарадзкіх вуліц як жанр здаўна займае сваё законнае месца.  Аднак на мой погляд, фатаграфаваньне на вуліцы, асабліва гарадзкой, – гэта не той сродак, які вядзе да маёй мэты.

Вулічная фатаграфія збольшага фіксуе “сучаснае” імгненьне, па-за межы часу яна не выводзіць.  Паразуменьне паміж людзьмі ў мітусьні гарадзкіх вуліц – з’ява рэдкая, амаль недасягальная.  Акрамя таго, у вулічнай фатаграфіі зашмат рызыкі.  Калі фатаграфуеш чалавека, рызыкуеш ператварыць яго ў аб’ект, пазбаўлены імя, ці выклікаць у яго адчуваньне, что з яго скарысталіся.  Калі фатаграфуеш віды, навакольле, рызыкуеш ператварыць іх у стэрэатыпныя адбіткі “нуворыша”,  бяздушнай архітэктуры, самоты.

Зноў вітаю ўсіх і дзякую за наведваньне сайта.

Father and Sons, Feast of the Holy Trinity, Azdamichy 2009.  Айцец і сыны, Тройца, Аздамічы 2009 год.