The Bench (part IX). Лаўка (частка IX).
What can seem more prosaic than the plain wooden bench in front of almost every village house in Belarus, especially when covered in snow? And yet the bench is the pivot of social life, the gathering place of generations on a summer’s eve, the village agora, the permanent observation post. The bench is the witness to the changing fortunes of the village and at the same time a testament to Belarusianness beyond time. It is the place where men gather on a holiday to tell fishing tales. It is the place where, after a long day’s work or in the later years of her life, the homeowner sits to take in the afternoon sun, to let the evening meal simmer, to chat with neighbors, to wait for the cow to come home, to observe the passing traffic, to guide the stranger asking for directions — and, having sized him up in an instant, to give him spirited advice about life.
Што можа здавацца больш празаічным за звычайную драўляную лаўку, што ёсьць ледзьве не перад кожным вясковым беларускім домам? Асабліва як стаіць моўчкі пад сьнегам. Але менавіта вакол лаўкі круціцца мясцовае грамадскае жыцьцё. Лаўка – вясковая агора. Лаўка – сталы пост, сведка зьменлівасьці фартуны і адначасова сьведчаньне пра пазачасную беларускасьць. Гэта месца, дзе ў сьвяточны дзень мужчыны зьбіраюцца пагутарыць пра рыбалку. Гэта месца, дзе гаспадынька можа пасядзець, пагрэцца ў ласкавых промнях перадвечаровага сонца і паразмаўляць з суседзямі, пакуль згатуецца ў печцы вячэра, пакуль карова прыйдзе дадому. Гэта месца, адкуль выгодна паглядзець на мінакоў, і калі вандроўнік папытаецца дарогі, імгненна ўбачыць яго навылёт і даць добразычлівыя жыцьцёвыя парады.
Vynja 2012. Выня 2012 год.
